Ang Blogging, PBO at Ako

Babad ako sa internet. Simula nang madiskubre ko ang magic na nagagawa nito. Internet dependent na nga siguro akong matatawag. Nauubos ang oras ko sa chat, net surfing at iba pang pwedeng magawa sa internet. Itinuring na din akong sekretarya, tanungan ng kung anu ano, schedule ng movie, itineraries, prices and the likes. Nag-attempt na din akong mag blog blogan noon. Di ko lang na maintain dahil wala lang. Mas mahilig akong magbasa lang talaga. Pero minsan na din akong nanalo sa writing contests. Hindi lang talaga constant ang motivation ko sa pagsulat.

Anyway, sa minsang pagiging mausisa ko, naging fb friend ko Crunchee at nakita ko ang link ng blogspot nya. Hanggang sa nakilala ko na ang mga sikat ng blogosphere. Basta, sinasabi lang sakin ni Crunchee kung alin yung mga magagandang urls then ill search for it. Basa-basa. Noon, basa lang talaga, di ako nagcocomment. Hanggang sa dahil may pagkapakialamera ko in nature, di ko napigilan ang sarili kong magcomment dito, comment doon.

Viola! Naintroduce na din sakin ang PBO. At wala kong tulak-kabigin sa adhikain ng grupo. Gusto ko ng mga ganitong samahan-may pangarap para iba, mapagbigay, may mabubuting mga puso. Hindi man ako mayaman, pangarap kong maging pilantropo pagdating ng araw. Masaya kasi ang feeling ng nakakapag-share. Lalo na sa mga bata, they have the genuine emotions in their faces. Unless maybe, they've been through a lot that we don't know, yet, that's when they would need someone like us the most to give them hope and inspiration.

Dumating ang kamahalan, at nagdiwang ang kaharian. Nagkaron ng salo-salo at ang mga taong sa titik ko lang nasisilayan ay nakadaupang-palad ko. It had been a pleasure to meet all of you. I can't name you all. But I can try to cyberhug you all, basta nandun ka, at nandun ako, pasok ka sa banga! Powerhug!

Ito yung isang chance na maipagmamalaki ko sa mga taong nakilala ko kayo online. Yung mga taong sobrang tahimik in person at di makabutas kaldero, sila yung mga madadaldal sa mga panulat nila. Minsan, mas gugustuhin ko na nga lang silang kausap online kesa in person. Baka mapanis laway ko eh! Haha. Joke lang. Pero naisip ko, what you write is you no matter how hard you try to hide behind the letters. Your story shows your thoughts and how you feel.  One day, alam ko mapi-feature kayo at ang mga sulat nyo sa tv. Bibilhin ko na din ang mga pinaggagawa nyong kalokohan, kadramahan, kaechosan, at kabaklaan sa National Bookstore.. Kokolektahin ko na din kayong parang si Bob Ong, George RR Martin, Nicholas Sparks, Paulo Coelho, E.L . James at kung sino-sino pang author na kinahumalingan ko minsan sa buhay ko. Ipanreregalo ko na din ang mga sinulat nyo sa mga pinsang kong OFWs. At gagawan ko kayo ng book review.

Kasama nyan, marami pa tayong mapapangiting mga taong mas salat sa pangangailangan dahil magpapatuloy tayo sa PBO sa ating iba't-ibang outreach. Magiging modelo tayo ng kabataang pinoy-- Moderno. May sense. May pangarap. May puso sa pagtulong.

Lahat kayo at itinuturing ko nang kaibigan. Di man tayo magkausap palagi, alam kong alam mong may dalawang bagay tayong mapagkakasunduan-- ang pagsulat at ang PBO. 

Mabuhay ka, Pinoy Blogger!