Cry Monday

6:49PM

Umiyak ako kanina.

Parang nagsusumbong lang. Di naman bago sakin ang pag-iyak. Malungkot man o masaya,umiiyak ako. Mas madalas na di ko mapigilan ang luha kapag nagkukwento ako tungkol sa mga masasayang bagay. Kesahodang sinuman ang makakita, basta masya ako, wapakels na. pero ang luha ng lungkot, iilan lang ang nakakakita. Kaya, iniiwasan ko din ang malasing, iba kasi ang trip ko pag lasing. (Friends, kung mabasa nyo man to, please…… secret na lang yun. Hahaha)

Mabalik tayo, umiyak ako kanina. Sa harap ng klase. Sa harap ng mga bata.

Dahil nakakainis. Nakakafrustrate. Ang sistema. Ang ugali ng ibang mga bata. Di ko na napigilan. Di ko yata sila kayang mahalin. Ayoko sila makita bukas. Ayoko na. Ilang beses ko na yan sinabi pero kinabuksan, papasok pa din ako. Katunayan nga, eto oh, gumagawa ako ng lesson plan para bukas.

Noong self-contained ang handle kong class, multimedia ang setup sa loob ng classroom at may routines ang mga bata. Nakakausap ko sila nang mahinahon. Alam nila ang oras para sa laro, nood, kanta at ang asal kapag may guro na sa harapan. May ADHD kid ako nun na kapag di sya mapakali sa upuan, tatayo sya sa harap at iikot nang iikot nang iikot. Pag lesson time na, uupo na sya.

Anong nangyari?

Nitong mga nakaraang araw, di ako nakakapagturo nang regular. Di nakakapasok sa mga klase na tuuruan ko. Di nakakausap ang mga bata tungkol sa dapat naming aralin.  Nakapagturo ako impromptu sa 2 lower grades na science classes. Ayun lang. impromptu dahil sinabi lang sakin ng grade chairman na ako magturo dahil wala sya sa araw na iyon dahil may dadaluhan silang Science Fair sa ibang school. Kasama nya ang ibang Science teachers at piling pupils na kalahok sa mga contests. Limang teachers ang wala nung araw na  yun, kapag ganun, we, the floating teachers usually get stucked at one classroom. Team-teaching cancelled. Self-contained classes activated. Ganun lang. Last  week, iba ang tunuruan ko, di nakapagturo at napagod sa workshop pero ok lang, na-meet ko si John Legend in person. It was a helluvah week ika nga. Sabi ko sa sarili ko, ayos lang, habol na lang kami ng mga kids.

Nakakamiss mapagod nang may kapararakan.

Akala ko talaga magiging ok na ngayong linggo. Paggising ko nga, bangon agad, luto tinola, saing ng kanin, assemble ng salad, ligo, bihis and hello school! Akala ko talaga, ready na ko. Pero hindi pala. For one, nawawala yung lesson plan ko. Hindi ko kasi yun inuuwi, piniprint ko lang ang lesson for the day, at dinidikit ko dun. Second, three teachers ang wala. Kami ng mga kasama ko, mas gusto naming nag-iikutan. Syempre, yun ang routine, yun ang sistema. Yun ang alam ng mga bata. Nakapagturo pa ko sa isang classroom. Yung pinakamaaga kong tinuturuan, pero pinuntahan ako ni chairman at sinabing, ako ang maghandle ng class nung teacher na absent at wala nang lipatan. Wala nang lipatan. Di ako prepared. Science lang ang ready ako. Yung class pa na ayaw ko. Oo, meron akong favorite class. Hindi ito ang pupuntahan ko ngayon.

Dumating ako sa classroom na may teacher pa sila. Pero may mga batang nakatayo na, nagbabangayan at paikut-ikot sa loob ng classroom. Pinakahirap akong disiplinahin sa loob si JC. Isa sya sa mga repeaters, isa sa pinakamalaki, isa rin sa pinakamadaldal at pinaka-siga. Di ko rin maramdamang teacher ang tingin nya sakin. Sa tindi ng kasungitan ko, di yata umuubra sa kanya. Sa kanya lang yata hindi. Ewan ko ba. Kapag Science class, dahil maiksi lang ang 40 minutes, natotolerate ko ang pagsagot-sagot nya. Nakakaya ko pang mapagsabihan sya nang malumanay, basta sabi ko, kaya pa yan, matuturuan ko pa sya. Iba ang araw na ito sa mga araw na 40 minutes ko lang syang kasama. Di sya mapakali, ang lakas ng boses. Di sumusunod. Sumasagot. Walang takot. Napuno na ko. Kinuha ko yung isang folder slide, pinukpok ko sa lamesa nya. Paulit-ulit. Tinakpan nya ang mukha nya. Gusto ko syang saktan. Gusto kong ipadama sa kanya ang frustration na nadadarama ko. Ang pagkadismaya sa sarili ko, sa sistema, at sa ugali nya. Yung tipong kapag nasaktan sya, kapag nakita nya ko kinabukasan, makikita ko ang takot sa mata nya na lumabag sa mga kasunduan naming sa loob ng silid kapag oras na ng Science- Papasok, Tatahimik, Makikinig, Susunod. Kung pwede lang sanang ganun. Pero hindi. Hindi ko sya pwedeng saktan. Hindi ko sya kayang saktan. Sa pagpukpok ko ng folder slide sa lamesa nya, halos madurog ito at di sinasadyang may parteng tumama sa gilid ng isang mata nya. Biglang sinubsob nya ang uo nya sa kanyang braso at umiiyak nang malakas. Malakas pa din kahit iniimpit nya.

Tumayo sya, “Kala mo kung sino ka! Gago ka! Nakakasakit ka na sa mata!”
 

“Oo, sino nga ba ko dito sa classroom na to? Ikaw ang tumayo sa harap, ako ang papalit sayo, ako ang magpapasaway para maranasan mo ang hirap na nararamdaman ko!” Hinila ko sya sa braso at pinilit na tumayo. Pero dahil malaki sya, nahirapan akong hilahin sya patayo.

Dun na ko bumigay.

“Hindi ako nagpunta sa classroom na to para sawayin kayo isa-isa. Hindi ako nagpunta dito para saktan kayo. Nandito ako para turuan kayo. Nung pumasok kayo sa silid na to bilang mga estudyante, alam ninyong kelangan nyong baunin ang disiplina para matuto kayo. Dapat alam nyo na ang tamang asal dahil alam kong nakakaintindi kayong mga bata. Hindi kayo bobo. Walang bobo. Tamad lang at walang disiplina. Nagpunta ko dito para magturo. Lahat kayo. Hindi pwedeng may maiwan. Kung ayaw mong matuto, hindi ka bagay sa classroom na to. Simula bukas, lalabas ka ng classroom na to, at sasama ka sa adviser mo. Kung paano ka matuto sa Science, gawan mo ng paraan.
Bumalik ka ng classroom na to kapag kaya mo nang idisiplina ang sarili mo.”

Pagkasabi nun, lumakad ako papunta sa lamesa ko sa likod. Ang tahimik ng classroom. Lahat ramdam kong nakatitig sakin habang nakatakip ako ng panyo at pinipigil ang mga luha.

Di ko na napigilan. Di ko ginustong masaktan sya. Pero naubos na ang pasensya ko.

Sobrang frustrating.

Bukas, handa na kong makita ang magulang nya. Kakausapin ako marahil. Hindi ko alam. Hindi ko nga alam kung alam ng mga magulang nyang ganyan ang ugali nya.

Sana lang marealize nila kung bakit sila nasa paaralan. Naniniwala ako sa corporal punishment. Maraming kokontra for sure. Kasama yan sa tough love. Napalo ako nung bata ako ng mga magulang ko. Tuwing pinapalo ako, sinasabi sakin kung bakit. Sinasabi sakin kung anong mali ko at bakit ako umabot sa palo. Pero kaylanman, hindi ako napalo sa paaralan.

Bukas, sana may magbago para sa ikabubuti. Mahanap ko na din sana ang lesson plan ko. Bukas, sana may trabaho pa ko.

Bukas sana makapagturo na ko. Namimiss ko na sila.

Namimiss ko nang mapagod nang may kapararakan. Kahit hindi ko alam kung tunay ngang may kapararakan ang ginagawa kong ito.

7:50PM